In de Romeinse periode was hier een noordnoordwest-zuidzuidoost georiënteerde hoofdstraat met dubbel baanvak aanwezig. Het oostelijke baanvak was al grotendeels vergraven door de latere bebouwing. Het westelijke baanvak was echter nog voor een groot deel bewaard gebleven. Tussen beide baanvakken bevond zich een greppel, voor de afvoer van water en vuil afkomstig van de straten.

In de eerste decennia van onze tijdrekening ging het nog om een onverharde weg, waar plaatselijk nog karrensporen en afdrukken van runderhoeven in konden vastgesteld worden.

Vanaf het midden van de 1ste eeuw werd de straat verhard, met dikke lagen vuursteen en grind. Er konden duidelijk vijf verschillende fases in de verhardingen worden waargenomen. Dat is ook op andere plaatsen in Tongeren zo, dus er moet toen ook al sprake zijn geweest van grote infrastructuurwerken.

Langs het westelijke baanvak bevond zich nog een kelder van een gebouw dat in 3de eeuw afbrandde, bij een brand die ook een groot deel van de rest van Tongeren in de as legde.

In de laat-Romeinse periode lijkt enkel het meest westelijke baanvak nog in gebruik te zijn gebleven, het oostelijke baanvak werd in de 3de eeuw afgedekt door een dik pakket met brandpuin dat nooit meer werd geruimd.

Na de Romeinse periode heeft het terrein lang braak gelegen. Pas vanaf de 12de eeuw zijn er aanwijzingen voor nieuwe activiteit op het terrein. Mogelijk hangt dit samen met de bouw van de vergrote monasteriummuur in deze periode, die vlak ten oosten van het onderzoeksgebied heeft gelopen.

Vanaf de 14de eeuw is er zeker terug sprake van bebouwing in de opgegraven zone, met maar liefst 6 waterputten en 5 beerputten. Het onderzoeksgebied bleef vervolgens continu bewoond tot in 2018. Dit maakt dat veel van de oudere sporen wel werden verstoord door recentere ingrepen.

Voor wie er meer wil over weten: het volledige eindverslag kan je downloaden via deze link: https://loket.onroerenderfgoed.be/.../eindverslagen/1038